Η Φρίντα ήταν μόλις ενος έτους όταν τη βρήκαμε, μια μικρή ψυχούλα που είχε ήδη γνωρίσει τη μοναξιά και τον φόβο. Τη βρήκαμε σε μια στροφή στην έρημη ανηφόρα του βουνού. Κάθισε εκεί, με τα μάτια γεμάτα αβεβαιότητα, κι εμείς της δώσαμε λίγη τροφή, την πλησιάσαμε απαλά, τη χαϊδέψαμε. Κάθε φορά που προσπαθούσαμε να την πάρουμε αγκαλιά, τραντάζονταν από το φόβο της. Μα το ξεχωριστό σημάδι της — μια μικρή καρδιά στο μέτωπό της — μας έλεγε ότι μέσα της έκρυβε μια τρυφερή ψυχή που ζητούσε αγάπη.

Σύντομα καταλάβαμε ότι η Φρίντα ήταν έγκυος. Κάποια μέρα, όμως, χάθηκε. Ένα μήνα εξαφανισμένη. Την ψάχναμε παντού. Τα κουτάβια της πουθενά. Όταν τελικά εμφανίστηκε, ανεβαίνοντας πάλι το βουνό, ήταν αδυνατισμένη, ταλαιπωρημένη, με την καρδιά της σαν να κουβαλούσε όλο τον πόνο του κόσμου.

Ξεκινήσαμε ξανά να τη φροντίζουμε, χωρίς να κάνουμε καμία κίνηση προς την αγκαλιά της, γιατί η αγωνία για τα κουτάβια ήταν ακόμη ζωντανή. Μα μετά από μέρες καταλάβαμε: δεν υπήρχαν πουθενά. Την πήραμε και τη στειρώσαμε, προστατεύοντας την από τον πόνο που είχε ήδη γνωρίσει. Και τότε, σαν να ανακουφίστηκε, η μικρή Φρίντα εντάχθηκε αμέσως με τα άλλα σκυλάκια μας.

Τα μάτια της άρχισαν να λάμπουν ξανά, η καρδιά της άρχισε να ανοίγει. Τώρα ψάχνει το δικό της σπίτι, έναν χώρο γεμάτο αγάπη και ζεστασιά, όπου θα μπορεί πια να νιώσει ασφαλής, και να δώσει πίσω όλη την αγάπη που κρύβει μέσα της.

Η Φρίντα δεν είναι μόνο μια σκυλίτσα. Είναι μια ιστορία δύναμης, επιμονής και πίστης στην αγάπη, ακόμα και όταν όλα φαίνονται χαμένα. Και κάθε φορά που τη βλέπουμε να κοιτάει με τα μάτια της, με εκείνη την καρδιά στο μέτωπο, ξέρουμε ότι αξίζει το καλύτερο σπίτι του κόσμου.